Η αμπελουργική
ζώνη Νεμέας περιτριγυρίζεται από ορεινούς όγκους που καταλήγουν σε μικρούς
λόφους και ομαλές πλαγιές κατάφυτες από αμπέλια με κυρίαρχη ποικιλία το Αγιωργίτικο.
Μία από τις εκλεκτότερες
Ελληνικές ποικιλίες που από το 1971 και σε έκταση 20000 στρεμμάτων αποτελεί την
κυρίαρχη ερυθρά ζώνη Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ) του
Πελοποννησιακού αμπελώνα.
Την αποκαλούν
και «αίμα το Ηρακλή» εξαιτίας του έντονου κόκκινου χρώματος των σταφυλιών.
Ίσως να μην
υπάρχει άλλο κρασί με την ιστορία του Αγιωργίτικου που οι ρίζες του να
πηγαίνουν τόσο βαθιά στον χρόνο φθάνοντας μέχρι την αρχαία Ελληνική
μυθολογία.
Το κρασί αυτό
που βγήκε από το πρώτο αμπέλι λέγεται ότι το έκανε δώρο ο Διόνυσος στο γιο
του Φλιάντα και ονομαζόταν Φλιάσιος οίνος.
Πολύ αργότερα στην εποχή της Φραγκοκρατίας, της
Τουρκοκρατίας και της Βενετοκρατίας, εντοπίζουμε
σε διάφορα κατάστιχα τον Άγιο Γεώργιο (όπως λεγόταν τότε η Νεμέα) και την
ευρύτερη περιοχή της ζώνης του Αγιωργίτικου να συνεχίζουν την αμπελουργική
παράδοση και να έχουν ως κύρια καλλιέργεια τα αμπέλια.
Το κρασί του Αι-Γιώργη, “μαύρο, δυνατό, το καλύτερο
κρασί του Μοριά”, το βρίσκουμε να αναφέρεται σε πολλά ταξιδιωτικά ξένα
περιηγητικά έγγραφα του 18ου και του 19ου αιώνα, αλλά και σε πολλά βιβλία
ελληνικά & ξένα. Ως εκ τούτου τα χρόνια εκείνα ήταν φυσικό ν’ αλλάξει ακόμα
και όνομα και έτσι ο Φλιάσιος οίνος έγινε πλέον Αγιωργίτικο κρασί, η δε Φλιασία
άμπελος μετονομάστηκε σε Αγιωργίτικο σταφύλι.
Όμως ενώ το σταφύλι λέγεται ακόμη και σήμερα
Αγιωργίτικο, το κρασί που παράγεται, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα αρχίζει
πλέον να αναφέρεται ως «Νεμεάτικο».
